DE TIET

Vandaag is hij jarig, 19 alweer. Ik ken ‘m alleen als baby, meestal met watjes in de oren rondkruipend door de oefenruimte. Als zoon van een zangeres kom je nog eens ergens. Eén keer was het expliciet de bedoeling dat hij er NIET zou zijn. Natuurlijk was hij er wèl, en gaf hij een bijzonder gastoptreden…

Een jaar of achttien geleden had ik met z’n moeder Judith een afspraak bij een grote platenmaatschappij. Met eigen werk op audiëntie bij de ontdekker van Andrea Bocelli. Belangrijk, dus: no babies allowed. Als control-freak had ik een extra oppas geregeld, voor het geval dat. Niks gehoord, dus niet nodig, mooi.

Ik was al op de afgesproken plek en wachtte tot Judiths trein zou binnenrollen. Keurig op tijd, er kon niets meer misgaan. Les één: zeg zoiets nooit, voel je al betrapt en gewaarschuwd als je het dènkt.
Tot mijn stomme  verbazing zag ik Judith niet uit die trein komen. Het leek een uur te duren, maar daar kwamen dan toch twee wieltjes, gevolgd door een kinderwagen en alsnog een vrolijke Judith.

“Je snapt het al, de oppas belde af en de backup ook.”
“Je had maar hoeven bellen…”
“Weet ik, maar je regelt al zo vaak een oppas, dus ik dacht… Hij gaat gewoon mee, wat maakt het uit.”

Ik had me voorgenomen me nergens druk om te maken, dus ogend als een jong stel kwamen we na een stukje wandelen-met-baby aan bij het imposante pand van de platenbaas. Keurige ontvangst, oooo wat een leuke baby, iets drinken tijdens het wachten? Het meenemen van de kleine leek een leuk charme-offensief te worden. Met de nadruk op “leek”.

Om rustig te kunnen luisteren hadden we de baby even gestald bij de meiden van de receptie, die dat geen punt vonden. Mooi. Zou je denken. Aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht, kort voorstellen, de opschepperij van de Kenner aan de overkant duurde lang, maar uiteindelijk werd er complimenteus geluisterd. Tot de pleuris uitbrak. Harder dan de stereo klonk het gehuil. Zichtbare irritatie aan de overkant en ook de meiden van de receptie werden gek. Geklop op de deur: zo kunnen we niet werken.

“Ik ga wel even kijken, dat helpt.” Judith exit.
Het hielp. Eén nummer lang, waarna de hel op aarde neerdaalde. De stereo stond inmiddels onprettig hard en toch kwam die kleine er dwars doorheen. Ik ben een pacifist vol goede bedoelingen, maar op dat moment… had ik die kleine opdonder in de lift kunnen zetten en op de “verdwijn”-knop willen drukken.

Judith is vindingrijk, oplossingsgericht èn schaamteloos. Ze verdwijnt opnieuw, komt met een krijsend kind terug en gaat zitten. Zonder twijfel haalt ze een borst tevoorschijn, parkeert de baby aan de dorstlesser en alsof de duvel ermee speelt klinken de eerste akkoorden van haar latere hit “You” door de ruimte.

Zonder een noot te horen zit de Ontdekker aan de overkant, met wijd open ogen vergeild te gluren naar De Tiet. Einde auditie, kansloos.

Een jaar later won Judith op eigen kracht de voorloper van Idols, scoorde ze goud met haar single en album en had ze de meest bekeken clip van het jaar op haar naam. En de Grote Ontdekker? Die was net zo doof als Bocelli blind is.